programowanie

Kolekcje to abstrakcyjna klasa struktur danych, służąca do reprezentowania zbiorów elementów o wspólnych cechach bądź wspólnym przeznaczeniu. Umożliwiają one wyrażanie takich zestawów w sposób zgrupowany w pojedynczym obiekcie. W Clojure możemy korzystać z kilku wbudowanych kolekcji, a konkretnie z list, wektorów, map i zbiorów.

Podstawowymi jednostkami funkcyjnie zorientowanych programów komputerowych są funkcje. W tym odcinku poznamy sposoby ich tworzenia i używania, a także dowiemy się czym są domknięcia oraz funkcje wyższego rzędu.

Zmienna globalna to jedna z najpowszechniej wykorzystywanych konstrukcji języka Clojure. Dzięki niej można identyfikować funkcje, inne obiekty referencyjne i wartości wyrażające konfigurację programu.

Powiązania pozwalają identyfikować pamięciowe obiekty, z których korzystamy w programach (nadawać im stałe tożsamości), a przestrzenie nazw umożliwiają zarządzanie widocznością i kapsułkowanie fragmentów kodu źródłowego. W tym odcinku dowiemy się, jak rozumieć te mechanizmy w Clojure i jak ich używać.

Typy danych pozwalają klasyfikować wartości pod względem różnych cech i wykształcać relacje między tak powstałymi klasami. Programiście pomaga to definiować operacje przeprowadzane na danych różnych rodzajów, a mechanizmom języka zarządzać pamięcią i wykrywać niektóre rodzaje błędów. W Clojure mamy do czynienia z kilkoma powiązanymi ze sobą systemami typów, które możemy rozszerzać, a wykorzystując ich polimorficzne mechanizmy jesteśmy w stanie abstrahować zarządzanie danymi i budować ujednolicone interfejsy wymiany informacji.

Struktury danych to, obok algorytmów wyrażanych operacjami, podstawowy składnik każdego programu komputerowego. Budując aplikacje, wybieramy takie struktury, które będą najlepiej nadawały się do przetwarzania danych w przyjętym przez nas modelu.

Specyficzna składnia dialektów języka Lisp pozwala precyzyjnie określać i rozróżniać podstawowe konstrukcje, dodawać nowe elementy syntaktyczne, a nawet przekształcać kod programu w trakcie jego pracy. Wynika to z zastosowania prostych, jednak przemyślanych sposobów organizowania i reprezentowania kodu źródłowego.

Clojure, jak każdy dialekt Lispu, wyposażono w interaktywną konsolę, dzięki której możemy na bieżąco eksperymentować i sprawdzać naszą wiedzę. Zanim więc przejdziemy do teoretycznych podstaw języka, pozwolimy sobie na praktyczny kontakt z jego mechanizmami.

Clojure to funkcyjny język programowania ogólnego przeznaczenia bazujący na modelu Lisp–1. Jego wzorcowa implementacja działa pod kontrolą JVM, ale istnieją też wydania pracujące w innych środowiskach, na przykład popularny ClojureScript zaimplementowany w JavaScripcie. Clojure jest Lispem, który powstał z myślą o przetwarzaniu współbieżnym i korzystaniu z ekosystemu Javy.

W niedawno opublikowanym artykule pisałem o klasach i obiektach w Rubym. Jednak nie wyjaśniłem tam mechanizmu tzw. dziedziczenia, które jest jednym z fundamentalnych koncepcji programowania obiektowego.